Estelle Schatorié

Estelle Schatorié

“Vanaf mijn derde volgde ik danslessen en al op jonge leeftijd werd duidelijk dat ik professioneel danseres wilde worden. Op mijn achttiende ging ik naar de Dansacademie in Arnhem. Ik studeerde af in de richting klassiek moderne dans. Al tijdens de opleiding had ik last van een aantal blessures. Daar werd heel lokaal naar gekeken en de blessures werden niet echt verholpen. Vooral op die momenten heb ik gemerkt hoe belangrijk het is dat je als danser niet alleen goed wordt begeleid, maar ook echt wordt gehoord. Dansen is voor een danser zijn hele leven en niet iets wat je erbij doet. Alles draait om dansen dus ‘weer kunnen lopen’ voelt voor een danser totaal niet als vooruitgang, terwijl dat voor een behandelend orthopeed of fysiotherapeut misschien wel zo voelt. Ik heb toen al geleerd dat ik het individuele aspect heel belangrijk vind wanneer je iemand begeleidt. Achteraf gezien heb ik te lang met mijn blessures gedanst. Ik kreeg steeds meer last van mijn knie en na een productie in Wenen voelde ik dat mijn lichaam het niet meer aankon. Toen het tot me doordrong dat ik niet meer op topniveau kon dansen, viel ik in een diep, zwart gat. Ik verscheurde mijn diploma’s en ben vijf jaar lang niet in een theater geweest. Het was té confronterend. Op de Dansacademie zei de fysiotherapeut al tegen me: “Jij bent iemand die precies wil weten hoe je lichaam werkt.” Toen ik toe was aan een volgende stap ben ik de opleiding tot Oefentherapeut Mensendieck gaan volgen. Ik miste het dansen enorm maar merkte ook dat ik als danser een grote voorsprong had op de andere studenten; ik was immers al heel mijn leven met mijn lichaam bezig. Ik besloot na de opleiding het vak van oefentherapeut te combineren met mijn kennis uit de danswereld. In mijn praktijk focus ik nu vooral op de mogelijkheden van mijn patiënten in plaats van alleen op de klacht waarmee ze binnenkomen. Ik kijk naar het totale lichaam en niet alleen naar de blessure. Een mooi voorbeeld is Layla, een meisje dat ik heb begeleid in haar herstel. Layla, nu vierentwintig, danst al vanaf haar vierde. In 2015 brak ze bij een verkeersongeval haar nek. Ze lag in coma en toen ze ontwaakte werd in het revalidatiecentrum gestart met opnieuw leren bewegen. Er werd voorspeld dat ze nooit meer zou kunnen dansen. Ik ben haar gaan begeleiden en heb gekeken naar alles wat ze wél nog kon na haar coma. Over haar verhaal heb ik een dansvoorstelling gemaakt waarin Layla ook zelf op de planken staat. Het hele traject en de voorstelling hebben laten zien hoe helend dans kan werken. Niet alleen fysiek maar ook als deel van de verwerking van een traumatische gebeurtenis. Voor mij betekent dans het vertellen van een verhaal met je lichaam. Dansen helpt je emoties te laten zien en je persoonlijkheid naar buiten te brengen op een manier die bij je past. Mijn droom is om in de toekomst mijn eigen kwaliteiten en de kwaliteiten van andere dansdocenten in de regio bij elkaar te brengen. Zo kunnen we elkaar versterken en samen nog veel meer mensen laten kennismaken met de therapeutische werking van dans.”