Jeroen Helmers

Mijn opa vocht in het KNIL en toen ik me daarin ging verdiepen kwam ik erachter dat hij medicijnen smokkelde toen hij in een Japans interneringskamp zat. Door zijn verhaal ben ik weer geïnteresseerd geraakt in Japanse geschiedenis en cultuur. Mensen als meneer Joost en mijn eigen opa hebben me geïnspireerd om zelf op onderzoek uit te gaan en me te verdiepen in de wereld waarin we leven.

Na de middelbare school ben ik Geschiedenis gaan studeren en 2021 wordt mijn tiende schooljaar als docent op het Blariacumcollege. Ik geef het vak Mens en Maatschappij op het vmbo en daarnaast heb ik een filmclub, die de laatste jaren steeds serieuzere vormen aanneemt. Het begon zes jaar geleden, toen ik samen met een groep leerlingen een filmpje maakte voor een open dag. Het filmpje was een groot succes en we besloten om meer te gaan doen met film. Hieruit ontstond een filmclub die als buitenschoolse activiteit wordt aangeboden aan leerlingen van het vmbo. We kregen toegang tot steeds betere apparatuur, gingen filmen op locatie en maakten in 2018 een eigen horror-comedy. Die film dienden we in bij het All American High School Film Festival in New York. We werden genomineerd voor een Teen Indie Award en samen met de makers ben ik naar New York gereisd om de uitreiking bij te wonen. We wonnen niet maar de ervaring was belangrijker dan winnen. Leerlingen zijn merkbaar enthousiast en komen na schooltijd en in hun vakanties naar de filmclub. Op dit moment verken ik in een coachtraject samen met een aantal andere partijen, zoals CineSud, Media INN en Filmtheater de Nieuwe Scène, de mogelijkheden voor de oprichting van een Noord-Limburgs Jeugdfilmcollege.

Voordat ik begon met de filmclub wist ik helemaal niets van film, alleen wat ik leerde tijdens mijn studie en tijdens mijn stage in Pasadena, Los Angeles. De filmclub op het Blariacumcollege is inmiddels uitgegroeid tot een groot project, waarin ik leerlingen begeleid in het ontdekken van hun persoonlijkheden en talenten. Leerlingen van het vmbo leren op een hele andere manier dan havo/vwo leerlingen. Vmbo-leerlingen hebben veel meer behoefte aan persoonlijk contact. Ik vertel als ik voor de klas sta daarom veel persoonlijke verhalen, zoals meneer Joost dat vroeger ook deed. Mijn leerlingen worden niet enthousiast van standaard lessen uit een boek. Ze willen weten wie ik ben en mijn persoonlijke verhalen geven leerlingen de ruimte om ook hún persoonlijke verhalen te delen. Openheid en eerlijkheid zijn hierbij heel belangrijk.

Ik wil mijn leerlingen meegeven dat fouten maken niet erg is, als je er maar van leert. De generatie die ik nu in mijn klassen heb, is opgevoed met het idee dat ze alles kunnen bereiken in het leven en dat ze vooral moeten doen waar ze gelukkig van worden. Dat is een mooie boodschap maar het is niet altijd realistisch. De meeste vmbo-leerlingen worden geen huisarts of advocaat. Dat zorgt soms voor teleurstellingen. Daarnaast ervaren veel leerlingen stress vanwege hoge verwachtingen thuis en zijn ze daarom bang om fouten te maken. Ik zie het als mijn taak om te helpen ontdekken wat er mogelijk is, maar wel binnen realistische kaders. Film is hierbij een perfect middel. Of je nu aan een script werkt, acteert, regisseert of bezig bent met techniek en montage, het totale proces rond het maken van een film leert belangrijke lessen, zoals omgaan met tegenslagen en kritisch kijken naar jezelf.”