Karlijn van Kruchten

Ik wilde graag meer doen met toneelspelen en zingen maar in die tijd was er nog niet zoveel lesaanbod voor kinderen in Venlo. Mijn vader zorgde daarom dat ik kon gaan zingen bij het plaatselijke kerkkoor. Daarna volgden blokfluitlessen, saxofoonlessen, zanglessen en de harmonie. Na de basisschool ging ik naar het Valuascollege en volgde ik de vooropleiding voor het conservatorium in Maastricht. In de laatste twee jaar van de middelbare school twijfelde ik tussen het conservatorium en de toneelschool. Uiteindelijk werd het Muziektheater op ArtEZ, Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem. In die jaren wilde ik niets liever dan de nieuwe Elise Schaap worden. Ik wilde alleen maar spelen en beroemd worden. Dat is nu niet meer zo. Nu weet ik dat het maken van voorstellingen het beste bij me past.

Inmiddels ben ik afgestudeerd als performer, actrice en theatermaker. De afgelopen jaren heb ik veel inspiratie gehaald uit het werk van theatermakers die op een vernieuwende manier voorstellingen samenstellen. Ze experimenteren en zoeken de grenzen op. Op die manier zetten ze belangrijke, maatschappelijke thema’s op de kaart. Ze bekijken hoever ze kunnen gaan om bepaalde discussies en emoties op te roepen bij het publiek. Zelf ben ik ook die richting ingeslagen. Zo maakte ik onlangs een voorstelling met mensen van de Voedselbank en een voorstelling over het koloniale verleden van Nederland. Controversiële thema’s, die soms ook weerstand opleveren. Die weerstand zie ik als iets positiefs: het geeft aan dat mensen worden geraakt en aan het denken worden gezet. Dat is precies mijn bedoeling.

Ik woon nog steeds in Arnhem maar ben de laatste tijd veel in Venlo en omstreken te vinden. Ik heb er bewust voor gekozen om projecten op te gaan pakken in Noord-Limburg, omdat ik merk dat hier nog veel vooruitgang te boeken is op het gebied van vernieuwde vormen van kunst en cultuur. Ik heb er mijn persoonlijke missie van gemaakt om het Noord-Limburgse publieke te ‘bekeren’ en ze te laten zien dat er veel meer is dan alleen volkstheater, de Venlose Revue en de Passiespelen. Niet dat met die voorstellingen iets mis is, maar het is natuurlijk niet erg vernieuwend of verdiepend. Bovendien is het vaak amateurtoneel. Het verschil tussen amateurtoneel en professioneel theater is toch echt wel groter dan veel mensen misschien denken. In andere Nederlandse steden heb ik vormen van theater gezien die overweldigend zijn, choqueren, en zo’n diepe indruk maken dat je met compleet nieuwe inzichten het theater uitloopt. Dat gevoel is fantastisch.

Wat me soms frustreert in Venlo en omstreken, is dat er vaak dezelfde acteurs op het podium staan en dezelfde mensen in het publiek zitten. Bovendien worden actuele, maatschappelijke thema’s, nauwelijks onder de aandacht gebracht op het podium. Denk aan zaken als armoede, radicalisering, racisme en diversiteit. Ik wil met mijn voorstellingen juist dit soort thema’s bespreekbaar maken, omdat ze belangrijk zijn en besproken moeten worden om een samenleving vooruit te brengen. Theater is hiervoor een uitstekend middel. Ik weet dat een groot deel van het Venlose publiek hier nog niet klaar voor is, maar dat is volgens mij een kwestie van tijd en opvoeden. Er worden zoveel mooie, belangrijke voorstellingen gemaakt in Nederland en het is de hoogste tijd dat Noord-Limburg hier ook kennis mee maakt.”