Mikel Buwalda

Echter, als ik door mijn tijdlijn met Facebook-berichten scroll, wordt het woordje ‘inspiratie’ onder ongeveer elke foto gebruikt. De oorspronkelijke betekenis is daardoor volledig platgeslagen.

Voor mij betekent inspiratie vandaag de dag daarom niet zo heel veel. Sterker nog, ik ben de term soms helemaal zat. Natuurlijk laat ik me beïnvloeden door het werk van anderen maar ik heb zelden momenten waarop ik denk: ‘nú voel ik inspiratie’. Het is ook niet echt mijn doel om anderen te inspireren met mijn werk. Ik maak vooral dingen die ik zelf graag zou willen zien of lezen.

Ik werk als fotograaf, gespreksacteur, redacteur en tekstschrijver. Daarnaast ben ik eigenaar van de Venlose website KRAG.nu. Heel divers, maar stuk voor stuk hebben ze te maken met communicatie. Al zolang ik me kan herinneren ben ik bezig met teksten en beelden. Teksten van hiphop-artiesten als Public Enemy en beelden op de platenhoezen van Duran Duran, fascineerden me al in mijn jeugd. Pas later, in 2009, kocht ik mijn eerste camera. Ik verdiepte me in verschillende technieken en keek veel naar foto’s van anderen. De magie van fotografie is de laatste jaren heel anders geworden door de opkomst van smartphones met camera’s en sociale media. Over vijf jaar bestaan er denk ik net zoveel foto’s als sterren in het heelal. Toch zullen er altijd foto’s gemaakt blijven worden die je écht raken en daardoor opvallen tussen die enorme overload aan beelden.

Op dit moment doe ik veel verschillende dingen en de komende jaren wil ik hier wat meer focus in aanbrengen. Als ik morgen een miljoen euro zou winnen, zou ik stoppen met alles wat ik doe en beginnen met schrijven. De laatste jaren ben ik steeds meer gaan lezen en ik spreek regelmatig over het schrijverschap met mijn broer. We lezen zo nu en dan tegelijkertijd hetzelfde boek en dan bespreken we wat we er goed en minder goed aan vinden. Hij heeft een aantal literaire titels op zijn naam staan en leert me veel over hoe het is om schrijver te zijn. Ik heb van dichtbij gezien hoe het maken van een roman in zijn werk gaat. Het is écht hard werken en als je kiest voor het schrijverschap, betekent dat dat je vierentwintig uur per dag bezig bent met je werk. Soms ben je uren bezig met het formuleren van één zin. Dat heeft iets treurigs, iets eenzaams, maar ook iets heel moois.

Er schijnen ongeveer een miljoen mensen in Nederland aan een boek te werken. Het belangrijkste gevolg daarvan is dat er bij iedere willekeurige uitgeverij wekelijks zo’n tweehonderd voltooide manuscripten linea recta in de prullenmand verdwijnen. Je moet dus wel iets bijzonders kunnen leveren als je volledig kiest voor het schrijverschap. Ondanks alle onzekerheden wil ik graag ontdekken of ik het talent heb om een goed boek te kunnen schrijven. Het talent om een slecht boek te schrijven heeft iedereen. Ik wil iets maken dat verrast en onder je huid gaat zitten. Zelf word ik ook het liefst verrast, als ik een boek lees maar ook als ik naar een museum ga, een foto bekijk of naar muziek luister.”