Ik sta in de danszaal van het Valuascollege. Het is zaterdag, tien voor half tien ’s ochtends, als ik een vlaggetjeslijn span tussen twee stoelen. Tien minuten later stromen de kinderen binnen. Ze kijken met vreemde blik naar de vlaggetjes. Als alle leerlingen hun tas hebben opgeborgen en in een kring zitten, leg ik ze uit wat de bedoeling is: aan die kant van de vlaggetjes mogen zij dansen, aan deze kant sta ik de danspasjes voor te doen. Iets met anderhalve meter afstand. En vlaggetjes is natuurlijk wat positiever dan een afzetlint of tape.
Een half jaar heb ik de kids van Stichting Musical Stella Duce niet gezien. Een paar maanden voor de voorstelling kwam corona er tussendoor gefietst. Wat kreeg ik tranen in mijn ogen toen ik het nieuws hoorde. Ik vond het zó erg voor de kids: ze hadden zo hard geoefend. Zelf speel ik mee met Sidera Theaterproducties, waar ik ook in het bestuur zit en verantwoordelijk ben voor de vertaling van onze nieuwste productie, Bring It On, en ook dat feestje kon in mei niet doorgaan. Het cheerleaderjurkje dat al een aantal weken aan mijn kast hing als motivatie, borg ik verdrietig op.
Dat is inmiddels alweer een half jaar geleden. We mogen weer! Mij maakt het niet uit of dat met mondkapjes, desinfectiemiddel en vlaggenlijntjes moet: zolang ik maar mijn grootste passie mag uitvoeren, vind ik het goed. De kids van Stella Duce snappen het gelukkig en de jongvolwassenen van Sidera zijn al lang blij dat we als 18+-ers weer mogen zingen, dansen en spelen. Om tussen alle werk- en schoolstress door weer even af te schakelen. Om in de repetitie rond te huppelen als cheerleader of stoere hiphop-chick. Corona heeft me wel één positief ding opgeleverd: ik geniet nu extra van alle tijd die ik met mijn castgenoten en leerlingen heb. Want samen musical maken is het mooiste wat er is. Alleen al daarvoor hang ik de vlag uit.