Rob Hodselmans

Elke middagpauze trok ik me terug in de donkere kamer en werkte ik aan mijn foto´s. Daar ervaarde ik voor het eerst de kracht van beeld. Ik kon me in woorden niet goed uitdrukken maar in beelden vond ik een manier om meer van mezelf te kunnen laten zien aan anderen.

Met het plan om fotograaf worden werd ik aangenomen op kunstacademie Sint Joost in Breda. Al tijdens het eerste jaar van die opleiding merkte ik dat bewegend beeld nog beter bij me paste dan fotografie. Fotograferen kon ik alleen maar om films te maken moest ik verder uit mijn schulp kruipen en samenwerken met andere studenten. Daar heb ik ontzettend veel van geleerd. Na mijn opleiding ging ik aan het werk als cameraman en daarnaast ben ik altijd vrij werk blijven maken. Tegenwoordig werk ik in de ene helft van mijn tijd als cameraman in opdracht van anderen en voor de andere helft maak ik eigen producties.

Ik werk altijd vanuit mijn gevoel en kijk ter plekke welke mooie momenten en beelden passen in het grotere verhaal dat ik wil vertellen. Vooraf heb ik dus nooit precies in mijn hoofd wat ik wil filmen. Ik heb geleerd dat wanneer je met grootse verwachtingen naar een filmset of locatie gaat, je meestal teleurgesteld wordt. De weersvoorspellingen blijken niet te kloppen of de mensen die ik in beeld breng hebben een slechte dag. Allemaal factoren waar je als filmmaker afhankelijk van bent. Die afhankelijkheid heeft me geleerd om goed te kijken en ter plekke te zien welke beelden de juiste emoties oproepen.

Mensen in Venlo kennen me van ´Nao ´t Zuuje´ maar ik werk al dertig jaar voor landelijk uitgezonden tv-programma’s. Ik heb veel producties gemaakt over muziek en sport, waarvan een groot deel in samenwerking met Wilfried de Jong. Eén van onze recentere projecten was de serie ´Olympische Dromen´ dat werd uitgezonden tijdens de Olympische Spelen in Tokyo. Ook in die serie ben ik weer heel erg op zoek gegaan naar emotie, maar ook naar schoonheid. Ik zoek altijd naar de mooiste beelden en maak de dingen soms ook mooier dan ze in werkelijkheid zijn. Ik had in ´Nao ´t Zuuje´ bijvoorbeeld de ruzies van mensen op straat of de chaos op de spoedpost in beeld kunnen brengen. Dat is ook Vastelaovend maar dat is niet de kant die ik wilde laten zien. Sterker nog, ik wilde het clichébeeld van zuipen, ruzies en oppervlakkigheid juist ontkrachten. Ik wilde mensen boven de rivieren laten zien dat Vastelaovend een traditie is van alle generaties, met Lex Uiting als verbindende factor tussen die generaties, Limburg en de Randstad. Ik koos er heel bewust voor om het romantische beeld van de Venlose Vastelaovend uit te vergroten.

Het zoeken naar schoonheid in alledaagse dingen heb ik geleerd door goed te kijken, maar ook in het eerste jaar op de kunstacademie. Het eerste jaar is een soort basisjaar waarin je kennismaakt met allerlei vaardigheden, van werken met klei en verf tot kijken naar kleuren en licht. Op mijn zeventiende werd ik opgeroepen voor het leger maar gelukkig hoefde ik niet in dienst. De dienstplicht is nu afgeschaft, maar wat mij betreft zouden ze het basisjaar op de kunstacademie best mogen verplichten. Je leert daar kijken naar de mooie kanten van het leven in plaats van naar alle lelijke dingen die mensen doen. Je ontwikkelt daarmee een bepaald gevoel voor schoonheid en creativiteit, dat je vervolgens op allerlei manieren kunt toepassen. Al wordt je daarna zakenman of ambtenaar, één jaar bezig zijn met kunst levert je een wereld van kennis over de mooie kanten van het leven op.”