Susan Berben-Wijers

Susan Berben-Wijers is een van de deelnemers aan de DocuFabriek. Ze werkt aan haar eerste korte documentaire:

“Al van jongs af aan ben ik gefascineerd door bewegend beeld en verhalen vertellen. Mijn vader legde onze jeugd vast met zijn Revue Cockpit 8mm-filmcamera, en die beelden blijven me inspireren. De afgelopen jaren ben ik steeds meer gaan filmen, vooral op evenementen en voor bedrijven, waar ik ontdekte hoe krachtig beeld kan zijn in het vertellen van een verhaal. Juist door die ervaringen ontstond mijn wens om een documentaire te maken, omdat je daarmee dieper kunt ingaan op betekenisvolle thema's en persoonlijke verhalen.”

"Ik wil dit verhaal delen omdat onderwerpen zoals de overgang na kanker en hormonale veranderingen weinig aandacht krijgen, terwijl ze een enorme impact hebben op veel vrouwen en hun omgeving. Door mijn worstelingen openlijk te delen, hoop ik een gesprek op gang te brengen over deze vaak verzwegen thema’s, zodat andere vrouwen zich minder alleen voelen en er meer begrip ontstaat.

Mijn artistieke visie is om dit verhaal op een intieme en persoonlijke manier te vertellen. Door gebruik te maken van voice-over en fragmenten uit mijn dagboek, bied ik het publiek een directe inkijk in mijn gedachten en gevoelens. Ik film sommige intieme scènes zelf, zoals momenten voor de spiegel of gesprekken met mijn zussen en zoon. Dit voelt kwetsbaar, maar juist deze kwetsbaarheid wil ik delen, omdat het onderdeel is van mijn proces van zelfacceptatie en het vinden van een nieuwe balans in mijn leven.

De structuur van de documentaire wisselt tussen beelden uit het verleden, zoals mijn jeugd en de geboorte van mijn zoon en beelden uit het heden.

Dans is de rode draad in deze documentaire: een symbool van vrijheid, vrouwelijkheid en verbondenheid. Samen met mijn zussen, die ook hun eigen ervaringen hebben met baarmoederhalskanker, dansen we ons een weg door het leven. Van onze jeugd tot aan wie we nu zijn als volwassen vrouwen. We zijn geen professionele dansers, maar het helpt ons om de wereld om ons heen even los te laten en opnieuw verbinding te maken met onszelf en met elkaar. Het laat ons krachtig en vrouwelijk voelen. Door de hele film verweef ik dansbeelden, van intieme close-ups van handen die zacht bewegen tot scènes waarin we samen dansen in een herfstbos. Deze beelden benadrukken de transformatie en het proces van zelfacceptatie.

Als videomaker met een eigen bedrijf werk ik meestal alleen, dus het samenwerken met Ruud en mijn mede-Docufabriekers is enorm leerzaam en leuk! We denken actief mee met elkaars ideeën. Het is bijzonder om deze reis samen te maken, omdat het maken van een documentaire voor ons allemaal nieuw is; het voelt als een gezamenlijke ontdekkingsreis. In de afgelopen maanden heb ik al veel geleerd over het waarom van een documentaire, het belang van urgentie in je verhaal en wat een goed filmplan inhoudt. De komende weken verwacht ik nog veel meer te leren, van het verbeteren van mijn filmtechnieken tot het verfijnen van montage en storytelling.”