Willem Janssen

“Op de school was ik geen gemotiveerde leerling. Ik weet nog dat ik in groep acht van de basisschool de citotoets moest maken. Ik vulde maar gewoon iets in zodat ik snel weer weg kon om stripboeken te gaan lezen. Alleen creatieve vakken zoals tekenen, muziek en dingen met computers vond ik interessant. Ik ben altijd blijven tekenen, net als mijn tweelingbroer Jeroen. We maakten ook allebei muziek en op een gegeven moment gingen we in een bandje spelen. De jongens waarmee we toen omgingen waren wat ouder dan wij en zaten onder de tatoeages. Op mijn negentiende ging ik tattoos natekenen en nam ik zelf mijn eerste tattoo. Vanaf dat moment dacht ik: ‘ik ga het zelf proberen’.

Eén van mijn eerste klanten was iemand die al helemaal onder de tattoos zat. Hij wilde dat ik oude lijnen opknapte en dat ik lege ruimtes opvulde met nieuwe tattoos. Voor mij was dat de ideale persoon om op te oefenen. Mensen kwamen daarna al vrij snel naar me toe omdat ze enthousiast waren over mijn tekeningen. Mijn tattoos zijn in neo-traditionele stijl, een combinatie van dikke lijnen, veel schaduw en primaire kleuren, en nieuwere stijlen zoals art niveau en realisme. In die stijl kan ik veel creativiteit kwijt en mensen komen er inmiddels speciaal voor naar me toe.

Jeroen en ik werkten bij verschillende tattooshops en in april 2022 hebben we ‘Janssen & Janssen’ geopend in Venlo, onze eerste eigen tattoo- en piercingshop. Het loopt goed en ik ben blij dat we deze stap hebben gezet. Jeroen en ik doen ons hele leven al ongeveer alles samen. Dat verloopt altijd heel natuurlijk en we kunnen goed samenwerken. Alles wat we doen draait inmiddels om tatoeëren. We zitten gelukkig niet de hele dag op elkaars lip. We hebben allebei onze eigen stijl en onze eigen klantenkring.

Ik ben altijd kritisch op mijn werk en ik ben zelden honderd procent tevreden over een tattoo. Ik heb altijd een bepaald beeld in mijn hoofd van hoe een tattoo eruit moet komen te zien, maar of het daadwerkelijk zo wordt is van veel factoren afhankelijk. Iemands huidtype en pijngrens hebben veel invloed, maar ook hoe de klant zich voelt en hoe ik me voel. Dat maakt mijn werk ook weer heel mooi. Ik vind het een eer dat iemand ervoor kiest om de rest van zijn of haar leven rond te lopen met mijn werk op zijn of haar lichaam.

Ik hoop dit werk nog jaren te kunnen doen en ik voel nog elke dag een enorme drive om beter te worden. In het tekenen maar ook in het tatoeëren zelf. Mensen noemen me soms een kunstenaar maar zo voel ik me niet. Ik wil een vakman zijn. Het tekenen van een tattoo is het creatieve deel van mijn werk. Het aanbrengen van de tattoo is technisch werk en is meer het ambachtelijke deel. Ik wil in beide aspecten zo goed mogelijk worden.

Goed genoeg zijn bestaat volgens mij niet, want iets kan altijd beter. Daar moet je natuurlijk wel je best voor blijven doen. Mensen denken bij tatoeëren soms aan tv-programma’s zoals ‘Miami Ink’ of ‘Ink Master’. Zo’n programma is een geromantiseerde werkelijkheid. Tatoeëren is hard werken en je zit vaak uren aan een stuk te tekenen of te werken op een klant. Je moet er soms veel voor doen en ook veel voor laten. De klant heeft pijn en de tatoeëerder worstelt zich door z’n werk heen als het niet lekker loopt. Een tattoo is een soort missie die de tatoeëerder samen met de klant volbrengt. Dat is niet voor iedereen weggelegd. Ik merk dat er veel jonge mensen zijn die willen starten met tatoeëren maar die moeite hebben met het ontvangen van kritiek. Kritiek kan hard aankomen, maar het is voor je eigen bestwil. Het is iets dat je ziel schuurt. Zie kritiek als iets positiefs. Een beetje eelt op je ziel is prettig als je ergens beter in wilt worden.”